Dobroć

Wiele układów mechanicznych i elektrycznych ma charakter rezonansowy. Podstawowym parametrem tego typu układów jest dobroć (oznaczana litrą Q, od angielskiego określenia 'quality factor'). Miarą dobroci jest stosunek energii magazynowanej w układzie do energii traconej w ciągu jednego okresu drgań. Im większa dobroć tym silniejsze własności rezonansowe. Od dobroci bezpośrednio zależne są takie parametry jak selektywność i szybkość zanikania drgań.

Zwiększanie selektywności związane z wzrostem dobroci powoduje, że zawęża się pasmo przenoszonych przez dany układ częstotliwości i zwiększa się tłumienie częstotliwości odległych od częstotliwości rezonansowej. Wydłużeniu ulega też czas wygasania drgań wzbudzonych w układzie. Zmniejszanie dobroci ma konsekwencje odwrotne.

Zależnie od funkcji poszczególnych układów ich dobroć może być minimalizowana, maksymalizowana, lub dobierana do ściśle określonej wartości.

Wysoka dobroć decyduje o poprawnym działaniu niektórych urządzeń. W szczególności dotyczy to układów strojenia w radiofonii, czy też układów taktujących. Typowym ustrojem o dużej dobroci jest też struna w instrumencie muzycznym.

Natomiast w torze niosącym sygnał akustyczny, gdzie zależy nam na równomiernym przeniesieniu całego pasma, rezonanse są z reguły niepożądane.

Zjawiska rezonansowe są jednak niekiedy celowo wykorzystywane do kształtowania charakterystyki w paśmie akustycznym, zwłaszcza w odniesieniu do najniższych częstotliwości promieniowanych przez głośniki basowe. W takich przypadkach dobroć układów nie jest ani minimalizowana ani maksymalizowana, dla uzyskania określonych parametrów wykorzystuje się rezonanse o konkretnej dobroci.