Dyfuzor geometryczny

Dyfuzory geometryczne to ustroje akustyczne, które są wykonane z materiałów o sztywnych powierzchniach i mają profile będące wycinkami prostych brył wypukłych bądź nieskomplikowanymi połączeniami wycinków takich brył.

Wśród najczęściej spotykanych dyfuzorów geometrycznych można wymienić:
- półwalce i mniejsze wycinki walca
- półkule i mniejsze wycinki kuli
- ostrosłupy (piramidy) foremne i nieforemne
- kliny

Do lat 1970-tych właśnie tego typu dyfuzory były zwykle stosowane do poprawy akustyki pomieszczeń. Rola dyfuzorów geometrycznych znacznie zmalała po opublikowaniu teorii dyfuzorów Schroedera oraz po upowszechnieniu modelowania numerycznego, pozwalającego przewidywać rozpraszanie fal dźwiękowych przez dowolnie ukształtowane powierzchne. Zarówno w pracach teoretycznych i jak i w pracach opartych na wynikach badań pomiarowych podkreśla się gorsze wyniki uzyskiwane przez dyfuzory geometryczne. Mimo wszystko dyfuzory geometryczne nie wyszły całkowicie z użytku. Dyfuzory geometryczne mają zalety takie jak prostota wykonania i niższe koszty. Poza tym są one w stanie dobrze spełnić wybrane funkcje akustyczne. Mogą być na przykład skuteczne w zwalczaniu trzepoczącego echa. Dyfuzory walcowe i kuliste zapewniają bardzo dobre przestrzenne rozpraszanie padającej fali, choć słabo rozpraszają w dziedzinie czasu.

Można spotkać rozbieżności dotyczące terminologii. Niektórzy autorzy stosują zawężone pojęcie dyfuzora tylko dla takiej powierzchni, która zapewnia odpowiednio wysoką jakość rozpraszania dźwięku. Zgodnie taką terminologą niektóre dyfuzory geometryczne w ogóle nie powinny być określane tym mianem.

W przypadku stosowania zespołów dyfuzorów geometrycznych instalowanych w postaci regularnego, powtarzalnego wzoru bardzo ważne są również parametry całego układu. Powtarzalny wzór generalnie będzie się zachwywał inaczej niż element pojedynczy i będzie wykazywał dodatkowe właściwości kierunkowe.