Dolby C

System redukcji szumów opracowany przez Dolby Laboratories i wprowadzony do użytku w 1980 roku. Dolby C zapewnia redukcję szumu o 20dB powyżej 1.000Hz, podwajając w ten sposób redukcję uzyskiwaną w Dolby B.

Szum jest bardziej słyszalny jeśli niektóre części pasma audio są dominujące. Dlatego też dla uzyskania najlepszych wyników subiektywnych, zwiększona redukcja szumu dla wysokich częstotliwości (jak to ma miejsce w Dolby C w porównaniu z Dolby B) powinna być skojarzona z poszerzeniem pasma, w którym dokonuje się redukcji szumów. W Dolby C redukcja szumów rozpoczyna się już od 100Hz, osiąga wartość około 15 dB dla 400Hz i 20dB w zakresie od 2.000 do 10.000Hz.

Dolby C dokonuje kompresji sygnału przed zapisem na taśmę i jego ekspansji przy odtwarzaniu. Niskie częstotliwości pozostają zawsze w niezmienionej formie, zaś przetwarzanie wyższych częstotliwości jest zależne od ich zawartości w sygnale. Efekt ten uzyskuje się w Dolby C przy pomocy dwóch filtrów o zmiennym paśmie (sliding bands). Obydwa filtry pracują w tym samym paśmie, ale operują na różnych poziomach (nazwano to określeniem Dual-Level Processing). Jeden filtr o zmiennym paśmie jest czuły na sygnały o poziomie bardzo podobnym jak w Dolby B, zaś drugi filtr o zmiennym paśmie jest czuły na sygnały o niższym poziomie. Kiedy jeden z filtrów dochodzi do granicy zakresu swego działania, do akcji wkracza drugi filtr. Każdy filtr daje kompresję-ekspansję równą 10dB. Filtry są połączone szeregowo i w sumie dają 20dB kompresji-ekspansji i 20dB redukcji szumów. Dwa filtry o zmiennym paśmie są wykorzystane zamist jednego by uniknąć takich problemów jak nadmierne wzmocnienie transientów (przerzuty) i nazbyt ścisłe tolerancje wartości przy produkcji elementów.

W Dolby C zastosowano dwie dodatkowe techniki nie stosowane wcześniej w Dolby B: Spectral Skewing i Anti Saturation. Mają one zabezpieczyć przed błędami wynikającymi z nieprawidłowego doboru charakterystyki dekodera (tj. gdy jest ona inna niż charakterystyka kodera dla danego sygnału, ang. mistracking) oraz poprawić jakość zapisu wysokich tonów.

Tuż przed wzmocnieneim sygnału, wysokie częstotliwości powyżej 10.000Hz są precezyjnie ściszone przy pomocy odpowiedniego filtru. Operacja ta (Spectral Skewing) ma dwa zadania. Po pierwsze układy redukcji szumów będą znacznie mniej czułe na błędy w charakterystyce zapisu-odczytu, ponieważ zignorują to co dzieje się powyżej 10.000Hz. Po drugie poziom zapisu na taśmie w zakresie 10-20kHz jest znacznie obniżony, co znacznie ułatwia zadanie taśmy przy zapisie tych częstotliwości. Bezpośrednio po ekspansji sygnału w dekoderze wykonuje się proces odwrotny, lustrzanego podniesienia poziomu wysokich częstotliwości, tak by przywrócić płaską charakterystykę. Dzięki selektywnemu działaniu fltru, podniesienie poziomu (i podniesienie szumu) przy odczycie nie psuje efektu redukcji szumów.

Układy Anti Saturation działają tylko w odniesieniu do dźwięków o wysokim poziomie, dla częstotliwości powyżej 1.500 Hz, tak by nie ingerować w proces redukcji szumów. Zadaniem tych układów jest zredukowanie zniekształceń i oobniżenia poziomu wysokich tonów wynikających z nasycenia taśmy. Zwiększają one także zakres dynamiczny zapisu. Podobnie jak w układach Spectral Skewing w koderze, tuż przed wzmocnieniem, określone składowe są ściszone. Lustrzene podniesienie poziomu tych samych składowych jest wykonywane w dekoderze tak by przywrócić płaską charakterystykę.

Krzywe zaprezentowane poniżej pokazują charakterystyki kodera Dolby C. Spadek powyżej 10kHz na wszystkich poziomach wynika z działania układów Spectral Skewing. Łagodniejszy spadek zaczynający się około 1.500Hz i widoczny na krzywych dla wyższych poziomow wynika z działania układów Anti Saturation.