Magistrala I²S

Standard połączenia cyfrowego opracowany na potrzeby transmisji sygnału PCM wewnątrz urządzeń. Transmisja danych magistrali I²S jest szeregowa, a jako pierwszy przesyłany jest najbardziej znaczący bit. Specyfikacja I²S została opublikowana przez Philipsa w 1986 roku. I²S to skrót od słów Inter-IC Sound, alternatywnie może być zastosowany skrót IIS.

Przykładem popularnego zastosowania jest wewnętrzna komunikacja między układami w odtwarzaczu CD. Szereg firm - zwłaszcza producentów wyższej klasy sprzętu cyfrowego - zastosowało też I²S do przesyłania danych pomiędzy urządzeniami, jak na przykład pomiędzy transportem a konwerterem cyfrowo-analogowym.

Połączenia I²S w podstawowej wersji mają trzy linie. Pierwsza linia (bit clock line) ma charakter zegara i przesyła jeden impuls na każdy bit. Druga (word select line) przesyła informacje o tym czy bit zawiera dane lewego czy prawego kanału. Trzecia przesyła same dane (data line). Przesyłanie zegara osobną linią ułatwia zachowanie dobrej jakości sygnału.

Ze względu na to, że standard I²S miał być wykorzystywany tylko wewnątrz urządzeń, nie ma żadnego ustandaryzowanego konektora dla tego połączenia. W przeciwieństwie do takich połączeń jak SPDIF, AES/EBU czy USB nie są też określone inne parametry interfejsu, takie jak impedancja. Określone są napięcia dla stanu wysokiego i niskiego dla nadajnika i odbiornika.

Do realizacji połączenia I²S pomiędzy różnymi urządzeniami można wykorzystać zespół trzech osobnych kabli BNC. Stosowane są też wtyczki RJ45, RS232, DIN lub HDMI. Dla zachowania synchronizacji ważne jest by wszystkie trzy linie transmisyjne były identyczne, co dotyczy też ich długości.

W domowym sprzęcie audio największą popularność zyskało połączenie I²S bazujące na konektorach HDMI. Zastosowanie tego typu konektorów nie daje jednak gwarancji prawidłowej współpracy urządzeń, ponieważ spotyka się różne warianty zagospodarowania styków HDMI.