SPDIF

Standard połączenia cyfrowego dla sygnału audio, przeznaczony do urządzeń domowych i oparty na opracowanym wcześniej do użytku profesjonalnego AES/EBU. Właśnie ten standard jest powszechnie stosowany w wyjściach cyfrowych odtwarzaczy CD i transportów CD. SPDIF wprowadzony został przez firmy Sony i Philips skąd wzięła się jego nazwa (Sony Philips Digital Interface).

Standard SPDIF jest podobny do AES/EBU. Pierwsza różnica dotyczy parametrów sygnału elektrycznego. SPDIF korzysta z kabli niesymetrycznych (inaczej niezrównoważonych), z konektorów Cinch (nazywanych też RCA), zaś AES/EBU z połączenia XLR. Sygnał SPDIF operuje niższym poziomem napięcia, które wynosi 500 mV p-p (w AES/EBU może sięgać 2 do 7V). Zarówno standard SPDIF jak i AES/EBU nakłada taką samą czułość na odbiornik sygnału cyfrowego: w obu przypadkach wynosi ona 200 mV. Impedancja charakterystyczna dla połączenia koncentrycznego niezrównoważonego powinna wynosić 75 omów. Kabel powinien przenosić pasmo 0.1-6 MHz.

Druga różnica dotyczy wykorzystania bitów statusowych. W standardzie AES/EBU bity statusowe nie zawierają informacji o możliwości kopiowania, ponieważ sprzęt profesjonalny operujący standardem AES/EBU może wykonywać kopie bez ograniczeń. Sprzęt domowy odbierający sygnał AES/EBU bity statusowe odpowiadające pre-emfazie może interpretować jako zakaz kopiowania. Gdy sygnałem SPDIF zasilamy sprzęt studyjny, problemy raczej się nie pojawiają, gdyż bity statusowe o kopiowaniu interpretowane są jako informacja o pre-emfazie. Bit oznaczający w SPDIF zakaz kopiowania jest odczytywany jako brak preefmfazy przez AES/EBU. Preemfaza zwykle nie jest stosowana i połączenie działa prawidłowo.