Szum biały

Szum, którego intensywność jest statystycznie równomierna w całym paśmie. W teorii szum biały ma nieskończenie rozciągnięte pasmo i nieskończoną energię. W praktyce uzyskanie szumu białego jest niemożliwe. Szum może być mieć właściwości szumu białego tylko w ograniczonym paśmie, co jednak jest wystarczające w wielu zastosowaniach technicznych.

Szum biały ma stałą moc przypadającą na jednostkę częstotliwości (na Hz), tak więc moc jest jednakowa dla dowolnej częstotliwości (inaczej niż szum różowy, który ma stałą moc przypadającą na określony procent pasma, przykładowo na 1/3 oktawy). Wykres mocy szumu białego w zależności od częstotliwości jest płaski jeśli pomiaru dokonuje się filtrem o stałej bezwzględnej szerokości pasma. Przykładowo moc w paśmie 50-55 Hz jest taka sama jak moc w paśmie 900-905 Hz. Natomiast wykres mocy szumu białego w zależności od częstotliwości wykazuje wzrost o 3 dB na oktawę jeśli pomiaru dokonuje się filtrem o stałej względnej szerokości pasma jak choćby filtrem tercjowym (1/3 oktawy), który ma szerokość pasma równą 23%. Przykładowo dla 100 Hz pasmo filtru tercjowego ma szerokość 23 Hz a dla 1.000 Hz szerokość 230 Hz - jest to właśnie stała względna szerokość pasma.

Szum biały należy do grupy popularnych sygnałów w pomiarach akustycznych. W praktyce elektroakustycznej zwykle wystarczające jest by szum miał płaską charakterystykę tylko w zakresie częstotliwości akustycznych.

W subiektywnym odbiorze szum biały brzmi bardzo jasno, ma mało basu i bardzo wyeksponowane wysokie tony. Typowym źródłem szumu białego są elementarne, termiczne szumy własne wzbudzane w elementach elektronicznych. Nazwa powstała przez analogię do białego światła, które również powstaje w wyniku równomiernego zmieszania wszystkich barw składowych.