Wkładka MC

Wkładka MC zwana jest też w polskiej literaturze adapterem magnetoelektrycznym lub adapterem dynamicznym. We wkładce tej igła połączona jest z cewką. Ruch igły śledzącej ścianki rowka przenoszony jest na cewkę, która porusza się w polu magnesu stałego i generuje elektryczny sygnał foniczny. Tego typu konstrukcja jest z reguły stosowana w droższych wkładkach o wyższej jakości. Wkładki MC mają niskie zniekształcenia nieliniowe i miękkie ułożyskowanie systemu.

Charakterystyczne parametry wkładek MC to niska impedancja wyjściowa i niskie napięcie wyjściowe (czyli inaczej mówiąc niska skuteczność). Typowa impedancja wyjściowa nie przekracza 200 omów. Natomiast typowa dla tego typu wkładek skuteczność jest na poziomie kilkuset mikrovoltów (dla częstotliwości 1kHz przy 5cm/s). Sporadycznie spotyka się jednak wkładki MC o wyższym napięciu wyjściowym, zbliżonym do wartości spotykanych we wkładkach MM, w szczególności znana z ich produkcji jest japońska firma Denon.

Ze względu na niski poziom wyjściowy wkładki MC potrzebują do współpracy wejścia we wzmacniaczu od odpowiednich parametrach. Wzmocnienie napięciowe przedwzmacniacza gramofonowego dla wkładek MC wynosi zazwyczaj około 1000 i jest około 10 razy większe niż w przypadku przedwzmacniacza przeznaczonego dla wkładek MM. Spotyka się też transformatory podnoszące napięcie z wkładek MC do poziomu typowego dla wkładek MM. Zastosowanie takiego transformatora pozwala podłączyć wkładkę MC do wejścia MM. Przedwzmacniacz gramofonowy musi też oczywiście wykonać korekcję charakterystyki częstotliwościowej zgodnie z krzywą RIAA.

Wkładki MC opracowane i opatentowane zostały w 1948 roku przez duńską firmę Ortofon. Pierwotnie stosowano to rozwiązanie we wkładkach monofonicznych. Przez długi czas mała popularność wkładek MC wynikała z konieczności wykupu odpowiednich praw do produkcji. Po wygaśnięciu patentu rozwiązanie to uległo znacznemu rozpowszechnieniu.