MiniDisc (skrót: MD)
na płytach optycznych:
Compact Disc (CD)
CD-R
CD-RW
DSD Disc
DVD-5 DVD-9 DVD 10 DVD-18
DVD-Audio
HDCD
MiniDisc
SACD
XRCD
1. Format płyty do cyfrowego zapisu dźwięku. Opracowany przez firmę Sony i sprzedawany od 1992 roku. Płyty MD są osiągalne w dwóch postaciach: jako nagrywalne bądź przeznaczone tylko do odtwarzania. W wersji nagrywalnej wykorzystany jest magneto-optyczny nośnik, który w trakcie nagrania/kasowania zmienia swój współczynnik odbicia światła. Wariant przeznaczony tylko do odczytu jest produkowany podobnie jak płyty CD - zapis ma postać wgłębień w warstwie odbijającej.
Płyta MD ma średnicę 64 mm i grubość 1,2 mm. Jest zamknięta w kasetce o wymiarach 72,68,5 mm. Skok spiralnej ścieżki z zapisem wynosi 1,6 mikrona. MD pierwotnie mógł pomieścić do 74 minut nagrania, w przypadku płyt nagrywalnych spotykane były warianty 60 i 74 minuty. Pod koniec lat 90-tych pojawiły się płyty o czasie nagrania do 80 minut, najpierw w wersji tylko do odczytu, a później także w wersji do nagrania. Jest też dostępna opcja zapisu monofonicznego o przedłużonym czasie nagrania. Zapis dźwięku odbywa się z wykorzystaniem systemu kompresji o nazwie ATRAC, co pozwala obniżyć wielkość strumienia informacji o około 5 razy do 300 kb/s.
Format MD nie osiągnął takiej popularności na rynku audio jak zapowiadała firma Sony. Najlepsze wyniki sprzedaży MD uzyskano na rynku japońskim. Wraz z rozpowszechnieniem przenośnych odtwarzaczy plików (MP3) sprzedaż sprzętu MD gwałtownie spadła i format ten zaczał zanikać.
Nie powiodły się próby wylansowania MD jako nośnika do zastosowań komputerowych. Urządzenia pod nazwą MD Data nie zdobyły szerszej popularności.
2. Mianem MiniDisc (MD) był też określany prototypowy system zapisu cyfrowego opracowany przez firmę Teldec (Telefunken + Decca). We wczesnych latach osiemdziesiątych był uważany za potencjalnego konkurenta dla płyty CD. Sam system zapisu był zapożyczony z technologii TED opracowanej dla płyt video w połowie lat 70-tych. MiniDisc wykorzystywał płyty z polichlorku winylu o średnicach 7,5 lub 13,5 cm. Mniejsza średnica była przewidzina dla zapisu dwukanałowego a większa dla czterokanałowego. System charakteryzował się stałą prędkością obrotową płyty (250 obr/min), czasem nagrania 2x60 minut, częstotliwością próbkowania 48kHz, rozdzielczością 14 bitów, a także umieszczeniem płyty w specjalnej kasecie, która była otwierana dopiero w odtwarzaczu.
