Omikrofonowanie AB

Jedna z kilku podstawowych technik omikrofonowania stosowanych do rejestracji nagrań stereofonicznych. Omikrofonowanie AB bazuje na wykorzystaniu dwóch rozstawionych na znaczną odległość mikrofonów monofonicznych. Rodzaje mikrofonów mogą być różne, ale najczęściej są to mikrofony dookólne. Z tego względu funkcjonuje też nazwa angielska spaced omni (czyli dosłownie: oddalone dookólne). Odległości pomiędzy mikrofonami wynoszą typowo kilkadziesiąt centymetrów, mogą wynosić mniej niż pół metra, ale stosuje sie także odległości większe od 1 metra.

Mikrofony ustawia się z reguły symetrycznie względem źrodła nagrywanego dźwięku. Ze względu na znaczne rozstawienie mikrofonów powstaje różnica czasowa pomiędzy zbieranymi przez nie sygnałami. Z uwagi na czasowy charakter różnic sygnałów zbieranych przez mikrofony, tego typu realizację nagrania nazywa się stereofonią fazową, choć takie określenie jest nieprecyzyjne.

Technikę omikrofonowania AB stosuje się głównie do nagrań muzyki kameralnej, chórów i orkiestry. Stosownie do rodzaju nagrywnego zespołu, do wnętrza oraz do oczekiwanego rezultatu estetycznego trzeba dobrać odległość między mikrofonami, odległość pary mikrofonów od wykonawców oraz wysokość ustawienia mikrofonów. Jeśli zastosowne są mikrofony kierunkowe to także kierunek ich ustawienia może być elementem indywidualnie dobieranym dla nagrania.

Główną zaletą omikrofonowania AB jest dobre oddanie akustyki wnętrz, w których dokonuje się nagrań. Drugi plus to odtworzenie szerokości planu dźwiękowego. Natomiast technika ta nie daje najlepszej ostrości lokalizacji źródeł pozornych, w szczególności mogą wystąpić problemy dokładną lokalizacją centralnych źródeł. Nagrania wykonane techniką AB nie dają też najlepszej kompatybilności z odtwarzaniem monofonicznym. Popularność techniki omikrofonowania AB była zóżnicowana zależnie od kraju i okresu.